My mamy Nic od razu

-

"My mamy Nic od razu, od świętego początku, a więc Nic nie tracimy. Dlatego lepsze jest Nic niż jakieś Coś, drodzy miejscy filozofowie" - w mojej powieści Anna In zeszła odwiedzić siostę w świecie podziemi. W grobowcach świata. Olga Tokarczuk daje tu popis erudycji. Czy ma sens gromadzić, kolekcjonować, zbierać, skoro na końcu i tak mamy Nic? 

I tak w przerwach wędruję po podziemiach: po rozległych jaskiniach Anjohibe na Madagaskarze, gdzie poza naszą garstką była tylko cisza. Po mrocznych wnętrznościach wulkanu Ijen, gdzie w masce wspinałam się nocą w oparach siarki, by zejść na samo dno, do piekła. Na dzikiej Atakamie, gdzie nocą piach zasypywał domy. W Boliwii, pośród gejzerów na wysokościach, gdzie można było wejść do gorących źródeł, ale w czapce, bo panowała tam zima. Przenoszę się do Lasu Samobójców w Japonii pod górę Fuji i wreszcie na Nową Zelandię do zionącej siarkowymi odorami doliny Rotorua. Zawsze fascynowało mnie wnętrze ziemi. I wulkany. Dlatego moją ziemią obiecaną jest Indonezja. Wchodzenia na stożki nie lubię, wjechać jeepem owszem. Dlatego z utęsknieniem czekam na kolejną wyprawę w stronę Pierścienia Ognia. Cierpliwości. 

"Nic nam tu nie trzeba, wszystko mamy, a niektórych rzeczy - wyraźnie w nadmiarze: wody, czasu, gliny i kurzu, mroku, rdzy." Świat Podziemi jest okrutny, dlaczego Anna In zatem zeszła tam do siostry? Po co? Czego tam szukała? Siostry? A może czasu? 

"Istota taka jak Anna In, In Anna, porusza się tylko do przodu, jej pomyłki wytyczają nowe trajektorie zdarzeń; nie ma błędu. Nie może być błędu w tym, co robi Anna In." Każdy ma swoje tu i teraz, Anna In płaci sporo za swoją wyprawę. Kto jej pomoże?

Czy odwiedziny u siostry w podziemiach można nazwać "nieopatrzną wizytą" czy też Anna In jest "kłopotliwa jak brzydkie słowo?". "Trzeba konsekwentnie odmieniać życie przez przypadki". 

"Miała tu wszystko, wszystko dostała, co chciała, a czego nie dostała, to wzięła sobie sama".

Jaki los czeka zatem Annę In, która zeszła do Podziemi?


Cytaty: Olga Tokarczuk "Anna In w grobowcach świata". Wydawnictwo Znak, Kraków 2006. 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Brazylia: Karnawał w Salwadorze

-
Obraz
Ja i impreza masowa, czyli kipiąca energią plątanina rąk i nóg, nurzanie się w gmatwaninie spoconych ciał, nieobliczalny tłok Salwadorczyków? Capital Afro Carnaval 2024! Litości! Jednak od karnawału się wymigać nie dało, zatem jestem.  Kierowca wysadził nas pod pustawym Mercado Modelo koło 19h. Z daleka słychać dudnienie. Oj, dzieje się! Na środku ulicy pląsa dziewczyna przebrana za pannę młodą. Za chwilę facet błaznuje z mikrofonem i wygląda przez ramkę z telewizora... robi wywiady. Nie, nie dla telewizji czy radia, przebrał sie za "gościa z okienka". Tęczowe biustonosze więcej odsłaniają niż zasłaniają, koronkowe sukienki, pióra i szalone fryzury. Liczy się oryginalność. Peruki, kapelusze, dziwne buty, zabawne skarpety. Kolejka do windy, sprawdzanie jak na lotnisku, panie osobno, panowie osobno. Tłum. Już mi słabo. Właśnie się zorientowałam po co hotele rozdają prezerwatywy...  Na górze, na starym mieście Salwadoru muza z głośników, z pięć profesjonalnych scen, poza tym jeż
Czytaj więcej

Brazylia: Ale kolory!

-
Obraz
Objeździłam ten Diamentowy Płaskowyż z prawa do lewa. Ponad 300 km w jeden dzień. Atrakcji sporo, ale nie są blisko siebie. Przejazdy często po godzinie albo dwóch.  Dzisiaj naoglądaliśmy się błękitów. Jaskinie z wodą w kolorze kosmicznie niebieskim. Zobaczyć to jedno, dojść to drugie, a popływać w krystalicznie przejrzystej wodzie to trzecie. Doświadczenie pływania w kosmosie jest unikatowe. To jak przenoszenie się w czasie. Tego nie da się opisać, trzeba tego doświadczyć. W Gruta Azul kazano nam umyć się porządnie z tłuszczów i kremów, także włosy, po czym ubrani w kapoki (obowiązkowe) musieliśmy pokonać sporo schodów w głąb ziemi, by dotrzeć do lustra wody. Schody nierówne, leśne, z korzeniami i kamieniami. Już sam widok nas urzekł. Najbardziej oporni, nieumiejący pływać wskakiwali do wody. A raczej się zanurzali w boskości Kosmosu. Są takie miejsca, których  trzeba doświadczyć, nie odda tego film. To jak pływanie w boskiej sadzawce tuż po stworzeniu świata. Magia. Najbardziej przer
Czytaj więcej

Peru: Chwała na wysokościach, Jesus naszym przewodnikiem

-
Obraz
Ten post dedykuję Krzysztofowi z Łodzi, który prosił mnie o informacje co do choroby wysokościowej w Peru. Właśnie dzisiaj od rana mkniemy z naszą 16 osobową grupą z Arequipy w stronę Colca. To się wiąże z pokonaniem około 150km przez góry. Kiedy to piszę, jestem już na 4600 i wkrótce osiągnę szczytowy moment wyprawy: przełęcz Patapampa 4910m npm. Od rana piliśmy herbatkę z koki. Mieliśmy też przystanek na herbatkę wzmocnioną ziołami i dosmakowaną owocami. Fajny bajer. Też z koką, naturalnie. Dodatkowo mamy coś jak amol: Agua Florida, co się wdycha powyżej 4500. Bardzo przyjemny ziołowy zapach. No i najważniejsze: nasz przewodnik nazywa się Jesus. Jest bosko. Mamy też tlen na przypadek krwi z nosa, drgawek i poważniejszych objawów. W ekstremalnym wypadku wzywamy lekarza i jedziemy do szpitala. Nasi turyści jakoś dają radę. Trochę się kręci w głowie, więc paniki wiecej niż wysokościówki, ale za to jakie widoki. Lamy, alpaki, wigonie. Łyse góry. Wulkany. Słońce. W styczniu mamy lato w A
Czytaj więcej